"Guma" – teoria przynęty

Przynęty gumowe przywędrowały do nas zza oceanu. Gdy pojawiły się na rynku stały się hitem. Były tańsze od woblerów i błystek, a na dodatek ryby ich nie znały. Nie występowało jeszcze zjawisko „przegumienia” i były chętnie zagryzane przez drapieżniki wszelkiej maści.

Wyróżniamy wiele rodzajów gum, do podstawowych zalicza się:

Twistery – czyli „gliściasty” korpus i zawinięty, falujący podczas prowadzenia w wodzie ogonek.

Rippery – czyli kształt rybki z ustawioną poprzecznie płetewką majdającą na boki ogonkiem.

Kopyta – niby to odmiana rippera, ale można powiedzieć, że „uczeń prześcignął mistrza” – teraz są częściej spotykane nad wodą niż klasyczny ripper. Mają ponacinane poprzecznie ogonki, co powoduje większą amplitudę wahań ogonka co z kolei generuje kolebanie się całej przynęty.

Banjo – Kształt rybki i zawinięty ogonek jak u twistera.

Worm – Czyli sztuczne glisty itp. Długie przynęty, które pracują tylko „na życzenie wędkarza” – w zasadzie nie mają żadnej pracy własnej. Poruszają się tak, jak nakaże im wędkarz szczytówką. Falują jedynie w wodzie podszarpywane.

Inne – imitacje skorupiaków, pasikoników, ważek, żabek i innych wszelkich stworzeń. Czasem są wytworami wyobraźni znudzonych projektantów za oceanem, a mimo wszystko ryby na nie biorą.

Jak uzbroić gumę? Najczęściej robi się to główką jigową uzbrojoną w pojedynczy hak. Polega to na nawleczeniu gumki poprzez grot haka, aż do głowy – stanowiącej obciążenie. Są też inne metody, inaczej obciążane haki i cała otoczka powodująca, że przy łowieniu gumami, dobrze wyposażony wędkarz może wymyślać wielomilionowe kombinacje zbrojenia.

Jak łowić gumą

Tutaj pojawia się wątek walki z pewnym mitem. Na wielu forach wędkarskich użytkownicy piszą, że spinninguje się nimi „normalnie” – czyli rzuca i zwija. Nic bardziej mylnego. Przynęty gumowe, uzbrojone w główki z hakiem są jigami – zatem nimi się jiguje!

Gumy na jigach są idealne do łowienia w głębokich miejscach, mimo że łowienie „z opadu” kojarzy się większości osób z kogutkami. Po zarzuceniu, czekamy aż przynęta upadnie na dno, czekamy chwilę i szczytówką podciągamy ją kilkadziesiąt centymetrów, ponownie pozwalając opaść. Jeżeli na końcu zestawu mamy rippera, lub kopytko będą one wówczas imitować rybkę, która grzebie pomiędzy kamieniami, rozgrzebuje dno w poszukiwaniu jedzenia, albo po prostu dogorywającego, rybiego nieszczęśnika, który się zatacza po dnie.

Jeśli na naszym haku znajdzie się twister lub worm – będzie imitował pijawkę, dżdżownicę, lub węgorka śmigającego przy dnie pomiędzy kamieniami, krzakami, niesionego przez prąd – dla większości drapieżników, to również smakowity kąsek.

Są oczywiście sytuacje, gdzie ripperka, czy twistera można poprowadzić jednostajnie wpół wody, lub przy powierzchni. Lekko obciążone świetnie nadają się do obławiania płycizn szczupakowych na początku sezonu. Mogą też się przydać podczas połowu pstrągów, boleni i kleni.

Sprzęt

Idealną wędką do łowienia gumami jest wklejanka. Można się kłócić, że na wklejance nie czuć brań, ale wklejanka nie ma dawać „poczuć,”a wykryć branie. Tak dokładnie nie potrafi tego żaden kij. Jest tylko jedno „ale” – trzeba non-stop obserwować szczytówkę i zacinać przy każdym jej nienaturalnym zachowaniu.

Młynek – znów dyskusja pomiędzy zwolennikami wysokich przełożeń (1:6; 1:7), a klasykami (1:5). Zwolennicy „szybkich” kołowrotków jako argument podają większą możliwość „kasowania” luzów na żyłce po podbiciu przynęty z dna. Większą moc mają jednak maszynki o mniejszych przełożeniach, w razie czego można szybciej kręcić korbką.

Linka – bezwzględnie plecionka! Gumy są podskubywane tak delikatnie, zwłaszcza podczas bezruchu na dnie, że żadna żyłka nam nie zasygnalizuje tego. Żyłki możemy używać jedynie podczas polowań na pstrągi, albo okoniowego paprochowania.

Kolory

Dla przynęt rybkokształtnych (rippery, kopyta, banjo) jestem zwolennikiem naturalnych barw. Białe, perłowe, srebrne, przezroczyste z brokatem, z ciemnymi grzbietami, bądź błękitnymi. Dobre są też z nadrukami imitującymi konkretne gatunki (płoć, okoń, szczupak, ukleja, karaś).

Dla robakopodobnych (twistery, wormy) za najlepsze uważam: czerwone (na płytkiej wodzie), brązowe, szare, kremowe, czarne, fioletowe.

Z „innych” – czarne raki, lub fioletowe. Dziwolągi, których jest na rynku bez liku są jeszcze przeze mnie niedostatecznie przetestowane bym mógł coś o nich powiedzieć. I nie sądzę żeby mi się udało je przetestować w ciągu najbliższych kilkunastu lat – nawet ich nazwy mi się mylą i nie wszystkie kojarze…

Do pakietu wyżej wymienionych barw warto dorzucić każdy rodzaj wabika w kolorze fluo i jaskrawopomarańczowym oraz świecące w ciemności.