Ryby drapieżne

Sum europejski (Silurus glanis) to jedna z największych i najbardziej charakterystycznych ryb słodkowodnych, występująca głównie w Europie i Azji. Znany z imponujących rozmiarów, może osiągać rozmiar budzący strach dorosłego człowieka, który widzi to stworzenie po raz pierwszy na żywo. Właściwości biologiczne i ekologiczne sumów fascynują badaczy i wędkarzy, a jednym z najbardziej intrygujących aspektów tego gatunku jest jego skłonność do kanibalizmu. Zjawisko to, choć powszechnie spotykane w świecie zwierząt, przybiera szczególną formę w przypadku sumów, stanowiąc interesujący temat do analizy. W artykule tym zostaną omówione przyczyny kanibalizmu sumów europejskich, jego ekologiczne znaczenie oraz konsekwencje dla populacji tego gatunku.

Wstęp do zachowań drapieżniczych sumów europejskich

Sum europejski to ryba drapieżna, która w swoim naturalnym środowisku zajmuje pozycję na szczycie łańcucha pokarmowego. Wybierając pokarm nie wybrzydza. Żywi się szerokim zakresem organizmów, w tym rybami, bezkręgowcami, a także drobnymi ssakami czy ptakami. Jego potężne ciało i specjalistyczne zmysły, takie jak wrażliwe wąsy, pozwalają mu skutecznie polować na swoje ofiary, nawet w warunkach ograniczonej widoczności. Sumowe zdolności drapieżnicze umożliwiają przetrwanie w różnorodnych ekosystemach wodnych, jednak w przypadku niedoboru pokarmu lub nadmiernej konkurencji o zasoby, sumy mogą stosować zachowanie kanibalistyczne.

Kanibalizm sumów – definicja i objawy

Kanibalizm u sumów europejskich odnosi się do zjawiska, w którym większe osobniki tego samego gatunku polują na młodsze lub mniejsze osobniki. Zjawisko to może występować w różnych fazach życia sumów, począwszy od larw, przez młodsze osobniki, aż po dorosłe ryby. W obliczu ograniczonego dostępu do pokarmu lub w wyniku stresu środowiskowego, sumy mogą zacząć zjadać swoje rodzeństwo, a także inne osobniki w obrębie swojego terytorium.
Kanibalizm może przejawiać się w różnych formach:
- Kanibalizm w okresie larwalnym – młodsze osobniki sumów mogą być łatwym celem dla starszych ryb, które w naturalny sposób dążą do zaspokojenia swoich potrzeb pokarmowych. W wielu przypadkach samice składają ikrę w miejscach o dużym zagęszczeniu ryb, co sprzyja zjawisku kanibalizmu. Larwy wylęgają się w dużych grupach, co czyni je łatwym celem dla większych sumów.
- Kanibalizm w okresie młodocianym – młodsze sumy, zwłaszcza w okresie, gdy są jeszcze w fazie wzrostu, mogą być narażone na ataki większych osobników, zwłaszcza w przypadku, gdy żyją w zbiornikach o dużym zagęszczeniu populacji. W takich warunkach ryby walczą o przetrwanie, a większe osobniki dominują nad mniejszymi.
- Kanibalizm u dorosłych osobników – w przypadku dorosłych sumów, kanibalizm może występować sporadycznie, szczególnie w środowiskach, w których suma jest zmuszona do konkurowania o pokarm z innymi rybami. Choć dorosłe sumy preferują polowanie na inne gatunki, w obliczu niedoboru pokarmu mogą sięgać po inne sumy.

Przyczyny kanibalizmu sumów europejskich

Zjawisko kanibalizmu wśród sumów europejskich jest wynikiem interakcji kilku czynników ekologicznych i biologicznych. Istnieje kilka głównych powodów, dla których sumy wykazują takie zachowanie.
a) Niedobór pokarmu
Jednym z głównych powodów kanibalizmu u sumów jest brak wystarczającej ilości pokarmu. Sumy są rybami drapieżnymi, które wymagają dużych ilości białka, by utrzymać swoją masę ciała. W przypadku, gdy dostępność naturalnych źródeł pokarmu (takich jak inne ryby, bezkręgowce czy drobne ssaki) jest ograniczona, sumy mogą sięgać po inne osobniki tego samego gatunku. W sytuacjach takich jak ekstremalne warunki pogodowe, zmiany w ekosystemie wodnym lub zanieczyszczenie środowiska, dostęp do pokarmu może ulec drastycznemu zmniejszeniu, co skłania sumy do podejmowania kanibalistycznych zachowań.
b) Przepełnienie środowiska
W naturalnych wodach, takich jak jeziora, rzeki i zbiorniki, w których występują sumy, może dojść do nadmiernego zagęszczenia populacji. W takim przypadku konkurencja o pokarm i przestrzeń staje się intensywniejsza, a większe sumy mogą wykorzystywać młodsze osobniki jako źródło pokarmu. W sztucznych zbiornikach, takich jak stawy hodowlane, problem ten może być jeszcze bardziej widoczny, gdy populacje ryb są kontrolowane przez człowieka, a dostępność pokarmu jest sztucznie ograniczona.
c) Zjawisko stresu
Zjawisko stresu ekologicznego, wynikające z zanieczyszczeń środowiska, zmniejszenia terytoriów życiowych, obecności drapieżników lub zakłócenia naturalnych cykli życia, może również prowadzić do kanibalizmu. Sumy, które znajdują się w trudnych warunkach, mogą stać się bardziej agresywne i skłonne do agresji w stosunku do innych osobników swojego gatunku, co prowadzi do kanibalizmu.
d) Instynkt przetrwania
W niektórych przypadkach kanibalizm może wynikać z instynktu przetrwania. Młodsze osobniki, które nie mogą konkurować z większymi sumami o zasoby pokarmowe, mogą stać się łatwym celem. Z kolei większe sumy, które odczuwają głód, mogą zaspokoić swoje potrzeby pokarmowe, polując na mniejsze osobniki swojego gatunku.

Zjawisko kanibalizmu a ekosystem

Kanibalizm wśród sumów europejskich ma swoje konsekwencje dla ekosystemów, w których występują. Choć może wydawać się, że kanibalizm jest zjawiskiem negatywnym, w rzeczywistości pełni on pewne funkcje w utrzymaniu równowagi ekologicznej.
a) Regulacja populacji
Kanibalizm może pomóc w kontrolowaniu populacji sumów w danym środowisku. W naturalnych warunkach, gdzie dostęp do zasobów jest ograniczony, sumy mogą w ten sposób ograniczać liczebność młodszych osobników, co zapobiega przeludnieniu i zapewnia równowagę ekologiczną.
b) Selekcja naturalna
Kanibalizm może pełnić rolę selekcji naturalnej, eliminując najsłabsze osobniki, które nie potrafią przeżyć w trudnych warunkach. Choć jest to brutalny proces, może on prowadzić do przetrwania osobników najlepiej przystosowanych do panujących warunków.
c) Zmiany w strukturze terytorialnej
Zjawisko kanibalizmu może również wpływać na strukturę terytorialną sumów. W wyniku rywalizacji o terytoria, większe osobniki mogą dominować nad mniejszymi, co prowadzi do rozdziału populacji na różne strefy środowiskowe, gdzie sumy mogą znaleźć odpowiednie zasoby pokarmowe.

Kanibalizm sumów w hodowli i zarządzaniu populacjami

W kontekście hodowli sumów, zwłaszcza w sztucznych zbiornikach i stawach hodowlanych, kanibalizm stanowi istotny problem. Niewłaściwa kontrola populacji, zbyt duże zagęszczenie ryb i niedostateczna ilość pokarmu mogą prowadzić do masowych przypadków kanibalizmu, co zagraża zdrowiu i rozwojowi ryb. Hodowcy sumów powinni dbać o odpowiednią równowagę w zbiornikach, zapewniając wystarczającą ilość przestrzeni oraz optymalne warunki do wzrostu i rozwoju. Warto również monitorować zdrowie ryb, aby zapobiegać stresowi, który może sprzyjać kanibalistycznym zachowaniom.

Kanibalizm sumów europejskich to fascynujący aspekt ich biologii, który stanowi odpowiedź na zmieniające się warunki środowiskowe, niedobór pokarmu, czy też stres ekologiczny. Choć może wydawać się niekorzystnym zachowaniem, pełni on funkcje adaptacyjne, umożliwiając przetrwanie silniejszych osobników i zapewniając równowagę w ekosystemach, w których sumy żyją.

Kleń (Squalius cephalus) to popularna ryba słodkowodna, którą można spotkać w rzekach nizinnych i górskich w całej Polsce. Jego sposób żerowania w środku lata jest szczególnie interesujący zarówno dla ichtiologów, jak i wędkarzy, którzy cenią sobie tę rybę za jej waleczność.

Środowisko i warunki żerowania

W środku lata, kiedy temperatura wody w rzekach znacznie wzrasta, klenie przenoszą się w miejsca, gdzie mogą znaleźć chłodniejsze i bardziej natlenione obszary. Preferują one zacienione odcinki rzek, w pobliżu roślinności brzegowej, zwłaszcza tam, gdzie do wody wpadają gałęzie drzew, korzenie i inne naturalne przeszkody. Te miejsca zapewniają nie tylko ochronę przed słońcem, ale także obfitują w pożywienie, jakim są larwy, owady i niekiedy owoce. To głównie one stanowią dietę kleni w lecie. Właśnie w tym okresie żeruje on na robactwie, które wpada do wody, larwach owadów, ślimakach, małych skorupiakach oraz narybku, który można spotkać właśnie na przybrzeżnych płyciznach. Szczególnie atrakcyjne dla kleni są pszczoły, żuki i chrabąszcze. Warto zwrócić uwagę, że klenie w tym okresie są bardziej aktywne w poszukiwaniu pożywienia wcześnie rano i późnym popołudniem, gdy słońce nie jest już tak intensywne. Najgrubsze okazy jest trudniej namierzyć, ponieważ, w zależności od warunków środowiskowych mają one przeważnie inne preferencje pokarmowe. Jedynym wspólnym mianownikiem jest to że zarówno duże, jak i mniejsze osobniki polują w nocy.

Techniki żerowania kleni

Klenie stosują kilka technik żerowania. Często można je zaobserwować, gdy pływają blisko powierzchni wody, polując na owady spadające z drzew i krzewów. W miejscach z silniejszym nurtem klenie wykorzystują swoje silne płetwy i muskularne ciało do przemieszczania się w prądzie, gdzie polują na drobne organizmy niesione przez wodę. To właśnie w ten sposób możemy dopaść grubego klenia brodząc w wodzie i spławiając woblery owadzie z nurtem na znaczne odległości. Możemy także prowadzić w poprzek wody błystki obrotowe, ale nie takie, które można kupić w sklepie, ale mocniej dociążone o nietypowych skrzydełkach. W strefach spokojniejszych, przy roślinności wodnej, klenie przeszukują dno w poszukiwaniu larw i drobnych bezkręgowców.

Ale jak je podejść?

Kleń jest rybą, która słynie ze swojej ostrożności i płochliwości, co sprawia, że łowienie go metodą spinningową stanowi nie lada wyzwanie nawet dla doświadczonych wędkarzy. Ta szczególna cecha wynika z kilku kluczowych czynników.

Doskonały wzrok i zmysły

Klenie posiadają bardzo dobrze rozwinięty wzrok, co pozwala im dostrzegać nawet najmniejsze ruchy nad powierzchnią wody. Ich boczna linia, służąca do wyczuwania drgań w wodzie, jest niezwykle czuła, co umożliwia im szybkie reagowanie na wszelkie zmiany w otoczeniu. Dzięki tym zmysłom klenie potrafią rozpoznać zagrożenie z dużej odległości i błyskawicznie na nie reagować. Do tego dochodzi zachowanie stadne - klenie często przebywają w niewielkich stadach, co dodatkowo zwiększa ich czujność. Gdy jedna ryba wykryje zagrożenie, sygnał ten jest natychmiast przekazywany pozostałym członkom stada, co prowadzi do szybkiego rozproszenia się ryb. Ta zachowawczość jest skutecznym mechanizmem obronnym przed drapieżnikami, ale także utrudnia zadanie wędkarzom. Klenie preferują żerowanie w płytkich, dobrze nasłonecznionych partiach rzek, gdzie woda jest często bardzo przejrzysta. W takich warunkach łatwo dostrzegają ruchy wędkarza, który zbliża się do brzegu. Nawet najmniejszy cień rzucany na wodę może spłoszyć klenia. Dlatego podejście do brzegu powinno być bardzo ostrożne i dyskretne. Maskowanie to obowiązek, od którego nie ma wyjątków. Podchodzimy ubrani w moro (jeśli brzeg jest zakrzaczony), najlepiej na kolanach lub nawet czołgając się.

Uściślając nasze zachowanie

- Aby zwiększyć swoje szanse na złowienie klenia, wędkarz powinien zwrócić uwagę na kilka ważnych aspektów:

- Cichy i powolny ruch: Podchodząc do brzegu, należy poruszać się powoli i cicho, unikając gwałtownych ruchów. Warto wybrać miejsce osłonięte roślinnością, która może zamaskować obecność wędkarza.

- Wybór odpowiedniego ubrania: Noszenie ubrań w stonowanych kolorach, które wkomponują się w otoczenie, może pomóc uniknąć zwrócenia uwagi ryb. Jasne kolory mogą przyciągać uwagę kleni i spłoszyć je.

- Unikanie cienia: Należy starać się nie rzucać cienia na wodę, zwłaszcza w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca połowu. Cień może wywołać natychmiastową reakcję u kleni, powodując ich ucieczkę.

W środku lata klenie w rzekach nizinnych wykazują dużą aktywność żerową, co jest związane z dostępnością różnorodnego pożywienia i odpowiednimi warunkami środowiskowymi. Zrozumienie ich zachowań i preferencji żerowych pozwala nie tylko na lepsze poznanie tych ryb, ale także zwiększa szanse na udane połowy. Letni okres to idealny czas, aby wyruszyć nad rzekę i spróbować swoich sił w łowieniu tych walecznych ryb. Klenie, ze względu na swoją ostrożność i płochliwość, stanowią wyzwanie dla wędkarzy spinningowych. Sukces w łowieniu tych ryb zależy w dużej mierze od umiejętności dyskretnego podchodzenia do brzegu oraz stosowania odpowiednich technik i przynęt. Zrozumienie zachowań kleni i dostosowanie się do nich pozwala na zwiększenie szans na udane połowy i cieszenie się satysfakcją z łowienia tych ostrożnych ryb.

Każdy wędkarz ma swoje ulubione miejsca i techniki połowu. Jednak dla tych, którzy poszukują ekscytującej przygody i wrażeń, a przede wszystkim efektywności w odpowiednich warunkach. Połów szczupaków metodą spinningową na sztuczne przynęty imitujące żaby to bez wątpienia opcja warta rozważenia, zwłaszcza w maju.

Dlaczego żaby?

Szczupaki to drapieżniki znane z agresywnego podejścia do zdobyczy. Choć ich głównym pokarmem są ryby, to nie gardzą również płazami. Mało tego – żaby są dla nich rarytasem. To dla drapieznika urozmaicenie diety, o które zębacze dbają lepiej, niż niejeden Polak, który rzadko kiedy rezygnuje ze schabowego, by zjeść inny rodzaj białka. Dlatego też, używanie sztucznych przynęt imitujących żaby może okazać się niezwykle skuteczne. Żaby znajdujące się w rewirze łowieckim mogą wywołać u szczupaków instynktowną reakcję ataku.

Istnieje kilka powodów, dlaczego szczupaki lubią jeść żaby:

1. Dostępność: Żaby, szczególnie młode osobniki, mogą być stosunkowo duże i stanowić atrakcyjną zdobycz dla szczupaków. W zarośniętych brzegach, pod kamieniami lub wśród roślinności wodnej, szczupaki mogą łatwo natrafić na żaby, co sprawia, że są one dla nich łatwo dostępne.

2. Ruch i dźwięk: Żaby, zwłaszcza gdy przemieszczają się po powierzchni wody, generują charakterystyczne ruchy i dźwięki. Te działania mogą przyciągać uwagę szczupaków, które są wyczulone na ruch i wibracje w wodzie. Dla szczupaków, które polują z zasadzki, dźwięk i ruch mogą być kluczowymi czynnikami w lokalizacji potencjalnej zdobyczy.

3. Bogactwo składników odżywczych: Żaby są bogate w białko i inne składniki odżywcze, co sprawia, że są pożywną zdobyczą dla szczupaków. Z natury wszystkie drapieżniki często wybierają zdobycz bogatą w energię i składniki odżywcze, co pozwala im zaspokoić swoje zapotrzebowanie energetyczne i wzrostowe.

4. Instynkt polowania: Szczupaki są drapieżnikami, które polują na różnorodne organizmy wodne. Ich instynkt zabójcy skłania je do atakowania wszystkiego, co wydaje się być potencjalną zdobyczą. Żaby, ze względu na swój ruch i wielkość, mogą być dla nich naturalnym celem polowania.

Dlaczego żaba jest "łatwym łupem" w maju?

Żaby stają się łatwą zdobyczą dla szczupaków na początku maja z kilku powodów

1. Sezon godowy żab: Wczesną wiosną, zwłaszcza na początku maja, rozpoczyna się sezon godowy dla wielu gatunków żab. W tym okresie żaby są bardziej aktywne i częściej poruszają się po terenie, co sprawia, że są bardziej dostępne dla drapieżników, takich jak szczupaki.

2. Migracja i rozród: W tym okresie żaby mogą migrować do zbiorników wodnych, aby składać jaja i rozmnażać się. Podczas tych migracji stają się bardziej widoczne i dostępne dla szczupaków, które polują wzdłuż brzegów i w okolicach płytkich zbiorników wodnych.

3. Wzmożona aktywność wiosenna: Początek maja to czas, kiedy w przyrodzie zaczyna się wzmożona aktywność, zarówno roślinności jak i zwierząt. Szczupaki wykorzystują ten okres do intensyfikacji polowania, a żaby, które są w tym czasie bardziej aktywne, stają się dla nich atrakcyjnym celem.

4. Temperatura wody: Wczesna wiosna, w tym okresie roku, to również czas, kiedy temperatura wody w zbiornikach wodnych zaczyna wzrastać. To sprzyja aktywności wielu gatunków płazów, w tym żab. Wyższa temperatura wody może skłaniać żaby do intensywniejszego korzystania z wód, co zwiększa ich ekspozycję na drapieżnictwo.

W rezultacie, początek maja jest dla szczupaków czasem, kiedy żaby stają się łatwą zdobyczą ze względu na ich wzmożoną aktywność, migracje i rozmnażanie się. To sprawia, że imitowanie ruchu i wyglądu żab za pomocą sztucznych przynęt może być bardzo skuteczną metodą połowu szczupaków w tym okresie.

Technika połowu

Podstawą tej techniki jest precyzyjne operowanie przynętą na powierzchni wody i tuż pod nią. Kluczem jest także odpowiednie podanie przynęty. Każdy wobler i gumowa żaba inaczej wpadają do wody. Warto jest opanować hamowanie przynęty podczas zarzucania, w taki sposób, by przy kontakcie z wodą robiła cichy plusk, podobny do tego jaki słyszymy gdy żaba wskakuje do wody z brzegu. Pamiętaj, że imitacja ruchu żywej żaby jest kluczowa podczas prowadzenia naszej przynęty. Delikatne pociągnięcia i szarpnięcia wędki, pozwalające na realistyczne odwzorowanie ruchu płaza, mogą skutecznie wabić szczupaki. Pamiętaj również o zróżnicowaniu tempa i stylu ruchu, co może zwiększyć atrakcyjność jej zachowania. Warto co jakiś czas pozostawić przynętę na dłuższy czas nieruchomo.

Miejsca połowu

Szczupaki lubią ukrywać się w zarośniętych brzegach, pod konarami czy w pobliżu roślinności wodnej. To właśnie tam warto kierować swoje wysiłki podczas połowu. Ponadto, ciepłe i słoneczne dni mogą sprzyjać aktywności szczupaków, więc nie bój się wybrać na łowiska w takie właśnie warunki.

Połów szczupaków metodą spinningową na sztuczne przynęty imitujące żaby to nie tylko sposób na efektywne łowy, ale także ekscytująca przygoda w otoczeniu pięknej przyrody. Pamiętaj o odpowiednim sprzęcie, technice połowu i dbałości o bezpieczeństwo złapanych ryb, a każdy wypad na majowe szczupaki stanie się niezapomnianym doświadczeniem.

Wędkarstwo szczupakowe to jedna z najpopularniejszych gałęzi wędkarstwa słodkowodnego, a błystki obrotowe odgrywają w nim znaczącą rolę. Te klasyczne przynęty znane są ze swojej wszechstronności i skuteczności, zwłaszcza gdy celem jest duży drapieżnik, taki jak szczupak. W tym artykule przyjrzymy się bliżej dużym błystkom obrotowym, dlaczego są one skuteczne oraz jak ich używać, aby maksymalnie zwiększyć szanse na sukces.

Dlaczego Błystki Obrotowe Są Skuteczne?

Błystki obrotowe działają na szczupaki dzięki kombinacji kilku czynników. Oto kilka powodów, dla których są tak skuteczne:

Jak Wybrać Odpowiednią Błystkę Obrotową?

Wybór odpowiedniej błystki obrotowej na szczupaka zależy od kilku czynników, takich jak wielkość, kolor i rodzaj skrzydełka. Oto kilka wskazówek, które pomogą Ci dokonać właściwego wyboru:

- Wielkość: Duże szczupaki preferują większe błystki. Zaleca się wybór błystek w rozmiarach 4-7, które dobrze odpowiadają rozmiarom naturalnej ofiary szczupaków.
- Kolor: Kolor błystki powinien być dostosowany do warunków wodnych. W czystej wodzie skuteczne są błyszczące, srebrne i złote kolory, podczas gdy w mętnej wodzie lepiej sprawdzą się jaskrawe kolory, takie jak pomarańczowy czy czerwony.
- Rodzaj Skrzydełka: Skrzydełka typu Colorado generują większe wibracje i są skuteczne w wolno płynącej wodzie, podczas gdy skrzydełka typu Willow Leaf są bardziej aerodynamiczne i nadają się do szybkiego prowadzenia.
- Jak Używać Błystki Obrotowej na Szczupaka?
- Błystki obrotowe mogą być używane na wiele sposobów, w zależności od sytuacji i preferencji wędkarza. Oto kilka technik, które warto wypróbować:

Prowadzenie

Prowadź błystkę równomiernie przez wodę, kontrolując prędkość w zależności od głębokości. Ta technika jest skuteczna, gdy szczupaki są aktywne i agresywne. Błystek nie wolno prowadzić ciągle w jednym tempie. czasami trzeba przyspieszyć ich poruszanie się, a czasami spowolnić. W zależności od warunków próbuj zmieniać prędkość prowadzenia, aby naśladować zachowanie rannych ryb. Ta technika może pobudzić szczupaki do ataku. Najważniejsze żeby robić to płynnie, gdy gwałtownie spowolnimy zwijanie, skrzydełko przestanie się obracać i ryba zostanie spłoszona. 

Duże błystki obrotowe to skuteczna przynęta na szczupaka, oferująca różnorodne możliwości wędkowania. Dzięki ich zdolności do generowania wibracji i efektów wizualnych, są one niezwykle skuteczne w przyciąganiu uwagi dużych drapieżników. Wybierając odpowiednią wielkość, kolor i rodzaj skrzydełka, oraz stosując różnorodne techniki prowadzenia, możesz znacznie zwiększyć swoje szanse na udane połowy szczupaka. Szczęśliwego wędkowania!

Jak złowić okonia, który jest wybredny? Na to pytanie wielu z Was pewnie próbowało odpowiedzieć sobie na niejednej z wypraw. Nie będę się rozwodził nad doborem zestawu, bo o tym jest więcej w innych artykułach, ale skupię się na przynętach, które są okoniowymi „pewniakami” na praktycznie każdym łowisku.

1. Twister – długość od 3 do 5 cm. Rozmiar oczywiście dobieramy w myśl prostej zasady: im większa woda, tym większa przynęta. Kolorystyka, która najbardziej się sprawdza, to:
- ciemny seledyn;
- czerń;
- „motor-oil”;
- seledyn fluo;
- perła.

2. Ripper – rozmiar jak w przypadku twisterów. Jeśli chodzi o kolorystykę, to tutaj nieco odmienne zasady. Nasz ripperek musi imitować małą rybkę, więc dobre są naturalne barwy, czasami. Rewelacyjne są wielokolorowe:
- klasyk, czyli biały brzuch, czarny grzbiet
- biały brzuch, niebieski grzbiet:
- przezroczysty brzuch z brokatem, grzbiet: oliwkowy, zielony, czarny, brązowy;
- seledynowy brzuch, grzbiet: czarny, brązowy;
- brzuch miodowy, grzbiet brązowy, czarny
3. Srebrna obrotówka „comet” rozmiar 1. Świetna przynęta na każdą wodę, nie tylko na okonia. „Comet” doskonale nadaje się do łowienia w rzekach, kanałach, jeziorach i każdym innym zbiorniku.
4. Shiner – niedoceniana w Polsce przynęta, którą można już dostać w wielu sklepach oraz w internecie. Amerykańskie gumowce, są zrobione o wiele lepiej, dokładniej i precyzyjniej, niż ich europejskie odpowiedniki. Ich praca w wodzie również jest zgoła inna. W nich nie chodzi o nachalne machanie ogonem, lecz o naturalne zachowanie w wodzie, gdy są odpowiednio poprowadzone przez łowiącego. Oczywiście służą do metody jigowej.
5. Cykada – niewielka cykada pozwala na dotarcie do okoni, które znajdują się daleko od nas Umożliwia także łowienie metodą jigową. Podczas podciągania przynęty do góry, jej skrzydło mocno wibruje. W czasie opadu kołysze się na boki, prowokując ryby. Najlepsze kolory, to złoto, srebro, czarno – żółte, oliwka.

Połamania kija na garbuskach z naszą „złotą piątką”.